مقدمه
ارتباطات و منابع انسانی با توجه به محیط در حال تغییر منابع انسانی (ناهمگونی بازار کار، جهانی شدن، روند و ماهیت کار، روندهای سیاسی و حقوقی و …) به منظور دستیابی به بهره وری پایدار، خلاقیت و نوآوری و کیفیت مناسب زندگی، مدیریت کارآمد، اثربخش و هوشمند منابع انسانی ضروری است.
انسان به عنوان کانون توجه در مباحث مدیریت منابع انسانی از جایگاه و اهمیت ویژه در مدیریت نوین برخوردار است.
علاوه بر این، ارتباطات عامل دیگری است که منجر به رشد و توسعه کشورها و سازمان ها و در یک کلمه عملکرد بهتر خواهد شد.

عدم استفاده صحیح از اطلاعات و فنون ارتباطات مؤثر بین مدیران و کارکنان از مؤثرترین علل ناکامی شرکت ها در دستیابی به اهداف سازمانی و رقابتی شدن آنها بوده است.
ریشه بسیاری از مشکلات فردی و گروهی در سطح مدیریت و کارکنان را می توان در کمبود ارتباطات مؤثر، عدم کارایی سیستم های ارتباطاتی و سوء تعبیرهای ارتباطی مدیران و کارکنان جستجو کرد.
طبق گفته چستر برنارد، اولین اقدام یک مدیر این است که یک نظام ارتباطی ایجاد کند و یا نظامی که وجود را بهبود بخشد.
مایرز و مایرز (1982) معتقدند که ارتباطات سازمان داخلی عبارت است از عامل اساسی پیوند دهنده ای که امکان ایجاد هماهنگی میان افراد و در نتیجه رفتار سازماندهی شده را فراهم می سازد.

اهمیت و ضرورت ارتباطات
اکثر سازمان ها، چه دولتی وچه خصوصی، اهمیت ارتباطات استراتژیک را با مشتریان و یا سهامداران خود درک می کنند.
بنابراین، آنها از متخصصان بازاریابی و ارتباطات برای تدوین طرح های ارتباطات بیرونی استفاده می کنند.
در بخش خصوصی این به معنی درآمد بیشتر است؛ در حالی که در بخش دولتی به معنی روابط عمومی بهتر و استفاده بهتر از خدمات دولتی از طریق اطلاعات ارباب رجوع است.

با این وجود تعداد اندکی از سازمان ها به ارتباطات داخلی توجه می کنند.
ارتباطات داخلی بر ارتباطات درون سازمان تمرکز دارد.
ارتباطات داخلی شامل تمامی اطلاعات و اخباری می شود که به سرتاسر سیستم ارتباطی که به واسطه زنجیره اختیار و مسئولیت ایجاد می شود، انتقال داده می شوند.
کار سازمان معمولاً از طریق ارتباطات سازمانی داخلی انجام می شود.
هدف این نوع ارتباطات انتقال اطلاعات مورد نیاز به سوی پایین، بالا و سراسر سازمان است.
تعیین اینکه چه چیزی را چه وقت و چگونه باید به کارکنان منتقل کرد، اغلب به تصمیمات افراد در شرایط اضطراری بستگی پیدا می کند.

ارتباطات سازمانی
ارتباطات به عنوان یک فرآیند، شامل اطلاعاتی است که از طریق علائم و نشانه ها ارسال و یا دریافت می شود. این اطلاعات شامل کلمات، حرکات غیرکلامی، نگرش ها و حالات می باشد.
ارتباطات دربردارنده این است که کی چه می گوید؟ به چه طریقی می گوید؟ برای چه کسی و با چه درجه ای از تأثیر پیام می فرستد؟
آنچه که یک مدیر قصد دارد به آن برسد، برقراری ارتباط اثربخش در کارآمدترین شیوه آن است.
ارتباطات اثربخش به زمان و منابع کمتری نیاز دارد.

فرایند ارتباط
فرآیند ارتباط را می توانیم به طور ساده در الگویی که شامل سه جزء اصلی ارتباط یعنی فرستنده پیام ؛ پیام ؛ گیرنده پیام است، نشان دهیم.
واضح است که برای ایجاد ارتباط وجود این اجزاء در فرآیند ارتباطی لازم است و هرگاه جزئی مفقود باشد ارتباط به وقوع نخواهد پیوست.

مهارت های ارتباطی
به رفتارهایی اطلاق می شود که شخص می تواند از آن طریق با دیگران به نحوی ارتباط برقرار کند که به بروز پاسخ های مثبت و پرهیز از پاسخ های منفی بینجامد.
مهارت های ارتباطی، توانایی و اعتقاد به کار با مردم به وسیله آنان را گویند که شناخت، انگیزش و کاربرد رهبری مؤثر در رابطه با آنان را در بر می گیرد.
1- مهارت کلامی: مجموعه روابطی است که از طریق گفتن و گفتگو برقرار می شود. هر کلمه ای احساسات، عواطف خاص و عملکرد متفاوتی را در افراد بر می انگیزد که اگر در جا و مکان مناسب خود به کار برده شود به سرعت بر جسم و روح افراد اثر می گذارند.
2- مهارت شنود: گوش کردن از جمله مهارت های ارتباطی است که معمولاً مورد بی توجهی قرار می گیرد. خواندن، نوشتن و صحبت کردن مهارت هایی هستند که در دوران تحصیل رسماً آموزش داده می شوند اما به ندرت می توان کسی را پیدا کرد که در مورد گوش کردن آموزش رسمی دریافت کرده باشد.